Μεσάνυχτα κι οι αναμνήσεις ανοιχτή πληγή.
Μεσάνυχτα κι εγώ να μοιάζω με καμένη γη.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω,
μα πού να σε βρω, αχ;
Κι ο καημός βουνό.

Κι όλα αυτά για σένα,
καρδιά μου, για σένα
που την αγαπάς.
Κι όλα αυτά για σένα,
καρδιά μου, για σένα
που δεν την ξεχνάς.
Ξέγραψα τους νόμους
κι αλήτης στους δρόμους
νύχτες περπατώ, αχ.
Κι ο καημός βουνό.

Μεσάνυχτα κι η θύμησή σου έγινε κραυγή.
Μεσάνυχτα και τ’ άδειο σπίτι μοιάζει φυλακή.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω,
μα πού να σε βρω, αχ;
Κι ο καημός βουνό.