Γίνεσαι θάλασσα πικρή και σ’ αγναντεύω πάλι
αφηνιασμένο άλογο στο λογισμό μου
μήνυμα φέρνεις χάνεσαι κι ύστερα σαν την ζάλη
σβήνεις μες στο πιοτό μου, σε πίνω και μεθώ.

Γίνεσαι άγρια πεθυμιά και σ’ αγαπώ και πάλι
σημαδεμένος άγγελος για τον χαμό μου
στου ύπνου μου τη φυλακή θανατερή αγκάλη
το χνώτο σου με πνίγει, φοβούμαι και ξυπνώ.

Γίνεσαι φεγγαρόφωτο σε παγωμένη λίμνη
παραδομένος προσπαθώ να βρω λημέρι
γίνεσαι χάδι του Μαρτιού στο τρομαγμένο σπίτι
μπαίνεις απ’ το φεγγίτη σε ψάχνω στο βυθό.

Γίνεσαι απομεσήμερο και μου `στησες καρτέρι
να τρέξω θέλω μα κι αυτός ο ίσκιος μου με σκιάζει
αυτός ο δύσκολος καιρός ποιος να `ναι τι να ξέρει,
θα αρχίζει να χαράζει κι εγώ θα ξαγρυπνώ.