Στης πολιτείας τη σιωπή
ξαπλώνει η Κυριακή
τα μαύρα της φτερά,
μέσα σε τούτα τα στενά
χαθήκαμε κι οι δυο
σαν μέρα που περνά.

Τ’ απομεσήμερα θολά,
παράθυρα κλειστά
η αγάπη με καλεί
πώς τη μισώ τη μέρα αυτή
που όλα σε ζητούν
και γίνονται φωνή.

Στης πολιτείας τη σιωπή
πεθαίνει η Κυριακή
μια μέρα ακόμα μια
μοιάζει με λάφυρο ζωής
στη νιότη την πικρή
της νιότης που περνά.