Κι έτσι η Μαργεντίνη βρέθηκε στα βασίλεια του δράκου
κι εκεί γνώρισε τον Χρυσοβέργα και τον ερωτεύτηκε πολύ.
Αλλά δεν είχε δει πως γινόταν φίδι στο φως του ήλιου
και πως μόνο τη νύχτα έπαιρνε τη μορφή ανθρώπου.

Όπως της νύχτας τ’ άστρα με τυλίγει
σε διαμαντένια φλογερή αγκαλιά
έτσι τα χείλη σου στα χείλη μου που ανάβουν
μια δροσερή μια άσβεστη φωτιά.

Όλου του κήπου τα όμορφα λουλούδια
θα μαραινόταν με μια μόνη σου ματιά
είναι τα μάτια σου φτιαγμένα απ’ το σκοτάδι
κι από χρυσάφι που σκαλίζουν τα σπαθιά.

Θα `ταν της μοίρας να συναντηθούμε
θα `ταν της μοίρας να βρεθούμε κάπου εδώ
πολύτιμό μου μυστικό το όνομά σου
και το δικό σου θα κρατήσω φυλαχτό.

Όλου του κήπου τα όμορφα λουλούδια
θα μαραινόταν με μια μόνη σου ματιά
είναι τα μάτια σου φτιαγμένα απ’ το σκοτάδι
κι από χρυσάφι που σκαλίζουν τα σπαθιά.