Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις
Λάχεσίς μου βλέπεις
τύχες των ανθρώπων
πάνω κάτω στρέφεις.

Κλώθεις, κλώθεις, κλώθεις
της Κλωθώς μου χέρι
σβήσε εσύ κι ανάβεις
του θνητού τ’ αστέρι.

Κόψε εσύ Άτροπος μου
κόψε αυτό το νήμα
και σταμάτησέ το
της ζωής το κύμα.

Ο ποταμός σου μέχρι εδώ
την κάθε πεθυμιά του
κόρη να γί να γέννεται
να ζήσει τα όνειρά του.

Ο ποταμός σου μέχρι εδώ
τη γη από μας θα πάρει
θα είν’ το ψάρι στο βουνό
στη θάλασσα λιθάρι.