Σαν βαριά κουρτίνα η συννεφιά τον ήλιο κρύβει.
Έχει δεκατρείς ο μήνας κι ο βοριάς βρίζει και κλαίει.
Η γειτόνισσα κεντάει τ’ όνειρο στο μαξιλάρι.
Μες ...;; για έρωτα μιλάνε οι φαντάροι.

Κι όλοι κλαίνε στην πλατεία
με ηλιόσπορους στο στόμα.
Παίζει ελληνική ταινία
κι είναι πάντοτε η ίδια ιστορία.

Θεέ μου, όλο βρέχει και δε σταματάει ούτε γι’ αστείο.
Λάσπες γέμισε ο δρόμος κι ο μικρός βόλους μετράει.
Τάβλι μες στο καφενείο κι η ζαριά τύχες κλοτσάει.
Η μικρή μες στην ταβέρνα πάλι γιασεμιά πουλάει.

Κι όλοι κλαίνε στην πλατεία
με ηλιόσπορους στο στόμα.
Παίζει ελληνική ταινία
κι είναι πάντοτε η ίδια ιστορία.