Άδικα όμως περίμενε ο Χρυσόβεργας την αγαπημένη του.
Εκείνη βυθισμένη στο πένθος για τον θάνατο του πατέρα της,
ξέχασε και τον γάμο και τις υποσχέσεις της.
Μια μέρα όμως βαρέθηκε το παλληκάρι να περιμένει
κι έστειλε τους πιο πιστούς του υπηρέτες
να τη φέρουν στο όμορφο παλάτι του.
Σαν φτάσανε οι απεσταλμένοι, η Μαργεντίνη θυμήθηκε τον όρκο της
και με βαριά καρδιά ετοιμάστηκε να τους ακολουθήσει,
αλλά η κακιά αδερφή αποφάσισε να σκοτώσει την αδελφή της
και να πάει εκείνη στην θέση της για να παντρευτεί με τον Χρυσόβεργα.
Και έτσι γίνανε οι γάμοι του Χρυσόβεργα και της κακιάς αδελφής
αφού αυτή μεταμφιέστηκε σε Μαργεντίνη και πήγε στο παλάτι του.

Χαρά στην κόρη την καλή,
χαρά στο παλληκάρι
που τέτοια όμορφη κυρά
εδιάλεξε να πάρει.

Και ντύσανε την πέρδικα
την πλουμισμένη
κι αφήσανε την γειτονιά
σαν μπόρα που ξεμένει.

Νύφη μου ξάστερο νερό
και ξέλαμπρο φεγγάρι
το ταίρι σου είναι ζηλευτό
κι όμορφο παλληκάρι.

Το πληγωμένο στήθος μου
πονεί μα δεν το λέει
τα χείλη μου σαν τραγουδεί
είναι σαν η καρδιά που κλαίει.

Μόνο τον όρκο έδεσες
κι άλλη παντρολογιέσαι
την ελησμόνησες θαρρώ
και πια την απαρνιέσαι.

Την π’ αγαπάς την ξέχασες
κι άλλη γυναίκα παίρνεις
και σαν γυρίσει η λυγερή
σ’ άλλη αγκαλιά θα γέρνεις.

Χαρά στην κόρη την καλή,
χαρά στο παλληκάρι
που τέτοια όμορφη κυρά
εδιάλεξε να πάρει.