Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν ένα εργαστήρι που έφτιαχνε κούκλες.

Πρόσωπα μέσα απ' το πανί,
χρωματιστές φιγούρες,
πλουμίδια και κεντήματα
κι ολόξανθες πλεξούδες,
πλουμίδια και κεντήματα
κι ολόξανθες πλεξούδες.

Άρχοντες, μα κι αρχόντισσες,
και νιοί και παλληκάρια,
μέσα απ' τα χέρια μας, περνούν
στο φως, απ' τα σκοτάδια,
μέσα απ' τα χέρια μας, περνούν
στο φως, απ' τα σκοτάδια.

Τη Μαργεντίνη φτιάχνω εγώ,
μια κόρη παινεμένη,
κυρά χρυσή, κυρά αργυρή
και πολυλατρεμμένη,
κυρά χρυσή, κυρά αργυρή
και πολυλατρεμμένη.

Την αδελφή της, φτιάχνω εγώ,
που ίδια στην όψη μοιάζει,
μα στην καρδιά της είναι αλλιώς
κι άλλα στο νου της βάζει.

Κι ετούτος 'δώ, ο ξεδιαλεχτός,
μέσα απ' τα παλληκάρια,
άρχοντας, είναι, ξακουστός,
τον θρέψαν τα λιοντάρια,
άρχοντας, είναι, ξακουστός,
τον θρέψαν τα λιοντάρια.

Κι εδώ είναι οι Μοίρες, οι σοφές,
τις τύχες μας που ορίζουν,
μελλούμενα μα και παλιά,
στο νου κλωθογυρίζουν.

Είν' ο δικός μου, ναυτικός
και κοσμογυρισμένος
και τση θαλάσσης τση πλατιάς,
ο νιος, ο αγαπημένος,
και τση θαλάσσης τση πλατιάς,
ο νιος, ο αγαπημένος.

Τήρα τον τούτο τον τρελό
που λόγο αντιγυρίζει,
την πονηριά και την ψευτιά
του κόσμου αυτού γνωρίζει,
την πονηριά και την ψευτιά
του κόσμου αυτού γνωρίζει.