Ζίπα ζίπ η καρδία μ’
γομάτον όνερα
λάσκεται απάν σαν παρχάρια
σα κρύα νερά

Κάθουμαι ώρας και νουνίζω
μικρόν πουλόπο μ’
την ανάσμα σ’ να έρται κρούει
απάν’ σο πρόσωπο μ’

Να τερείς με και να σκίεις με
μαχαίρ’ κοφτερόν
να σασεύω, να μή εξέρω,
πού κεσ’ να τερώ

Να τρομάζω και να στέκω
άμον ιαντζούης
να ανοίω τα χερόπα μ’
κι εκεί απές να ρούεις

Να έρχεσαι γριβώντς απάν ιμ’
να σπίγγ'ς να τσιχλώντς
τα τέρτια ντο είν’ απέσ ’ ιμ’
όλια να λαρώντς

Ν’ αγκαλιάεις και να φιλείς με
απάν σο κιντίν
τα χείλια σ’ να ειν’ σο στόμα μ’
ους να θα βραδύν