Κλαίει ο Αδάμ. Λέει.¨Μια εικόνα σαν αίμα
του Παραδείσου ξανάρθε φριχτή
και του φιδιού ακούω ακόμα το ψέμα:
‘Είτε θα είσαστε σαν θεοί
είτε μια χούφτα χώμα’.

Μην κλαις Αδάμ, και δε μας κεντρίζουν
άλλα φιδίσια διλήματα.
φεύγουμε, φεύγουμε
έλα μαζί μας,
βγες απ’ του Χτες τα μνήματα.

Γρήγορα, δεν έχουμε άλλη καβάτζα
Σώπα, και δεν φταίς για όλα εσύ
Είμαστε εντάξει, τελείωσε η λάντζα
Και ας χαθούν, ας γκρεμιστούν
δύο παράδεισοι, μια κόλαση.

Μικρέ Αδάμ, τα βάρη σου άστα
μάζεψαν τα περιθώρια.
Φεύγουμε, φεύγουμε,
τώρα κινάμε
για του ουρανού τα όρια.

Λεύτερος κάποιου αρχαίου νόμου
ούτε Χριστός, ούτε αλήτης
τις αμαρτίες σου πάρε επ’ ώμου,
τώρα μεγάλωσες μαζί μας κι εσύ
κι άντε καλός πολίτης.

Έλα Αδάμ, μ’ ανθρώπινη γνώση
ο Άδης πια δε μας τρώει.
Φεύγουμε, φεύγουμε
στο φως περνάμε,
θριαμβευτές κι αθώοι.