Παραμύθια πικρά, τόσο αληθινά για θανάτους
με δολοφόνους ιππότες, σ’ έρημη γη που σταυρώνουν τις μάγισσες.
Θε να ζήσω σ’ αυτά
όμως είναι φτηνά και βαρέθηκα.

Παραμύθια πικρά, ποτισμένα με αίμα και δάκρυα
με ήρωες καταδότες, φίδια που ζουν δίχως μίσος και έρωτα.
Θε να ζήσω σ’ αυτά
όμως τα ερπετά τα σιχαίνομαι.

Ξέρεις μαμά, έχω πάψει να βλέπω πια όνειρα
Ζωγραφίζω μαύρα πουλιά γιατί μου έχετε κλέψει τα χρώματα
Τριγυρίζω πρωινά στο μετρό εισπέοντας στάχτη κι αρώματα
Πλανιέμαι αργά στο κενό κι όλα αυτά που ποθώ είναι πρόστυχα.

Πώς θα λυτρωθείς;
Τι ψέμα θα μου πεις;

Ξέρεις, μαμά, δεν αντέχω να ζω ικετεύοντας
Τώρα γεννιέμαι ξανά μέσα απ’ τα σπλάχνα μιας πόρνης
Μ’ αγκαλιάζουν γλυκά οι πύρρινες γλώσσες της πόλης
Ξέρεις, μαμά, ο άγγελός σου έχει γίνει πια δαίμονας.

Πώς θα λυτρωθείς;
Τι ψέμα θα μου πεις;

Θέλω να παίξω ξανά τον παιδικό μας αναίμακτο πόλεμο
όπως τότε παλιά, μόνο που θα ’χω γεμάτο πιστόλι.