Δειλοί Θεοί, ανέμελοι
που μπέσα πια δεν έχουν
τα πλάσματα όλης της γης
τ’ ανάγκασαν να τρέχουν
μικρούς μεγάλους και παιδιά
τους πήρανε τα πάντα πια
τους αφαιρέσαν τη ζωή
το όνειρό τους μόνο ζει

Σαν πουλιά γλυκόλαλα
στα ουράνια πετάνε
ήρωες, σωστοί φρουροί
τον κόσμο μας φυλάνε

Ελεύθερα πετάνε πια
στου παραδείσου τον οντά
Θεών το χέρι δε ζητούν
περήφανα δεν το φιλούν
η φύση γέμισε ομορφιά
νέα, ελεύθερη γενιά
τρέμουν οι τύραννοι ξανά
απ’ τα παιδιά με τη φωτιά