Δύο παιδιά που ξεχαστήκαν μες το σώμα μου
Παίζουν, γελάνε κι όλο λεν’ πως είμαι αστείος
Όταν κοιμάμαι με ξυπνούνε και με ντύνουνε
Βόλτα με βγάζουν τα μεσάνυχτα στο κρύο

Κι όλο λένε πως τ’ αστέρια ειν’ το σπίτι μου
Κι ας τα μέτρια εμένα με κερδίζουν
Κι όταν λέω πως γι’ αστέρια δε γεννήθηκα
Με κοιτάζουν μες τα μάτια και δακρύζουν

Τότε βγαίνουμε αγκαλιά μες τα χαράματα
Και γελάμε με το καθετί σπουδαίο
Αν τον ήλιο σου μπορείς να δεις κατάματα
Δε φοβάσαι το μικρό και το μοιραίο

Τότε αρχίζουμε τα χέρια να ενώνουμε
Σαν παιδιά που δεν τους νοιάζει η τιμωρία
Κι όταν φτάνει το πρωί και καμαρώνουμε
Τρεις ψυχές που καταφέραν κι είναι μία

Δύο παιδιά που ξεχαστήκαν μες το σώμα μου
Έρχονται βράδυ, με σκεπάζουν σαν κοιμάμαι
Κι ενώ δεν κάνουν φασαρία μη με ξυπνήσουνε
Δεν ξέρουν πως χωρίς αυτά εγώ φοβάμαι

Κι όλο λένε πως τ’ αστέρια ειν’ το σπίτι μου
Κι ας τα μέτρια εμένα με κερδίζουν
Κι όταν λέω πως γι’ αστέρια δε γεννήθηκα
Με κοιτάζουν μες τα μάτια και δακρύζουν