Είμαι της νύχτας βασιλιάς,
με τ’ άστρα κουβεντιάζω,
κοιμάμαι όπου κι αν βρεθώ,
για μαξιλάρι μαλακό
τα δυο μου χέρια βάζω.

Έτσι μ’ έχει καταντήσει των ανθρώπων η οργή,
να `μαι βασιλιάς τη νύχτα και ρημάδι την αυγή.

Τα σπίτια κρύβουν δάκρυα,
οι πόρτες κλείνουν πόνο
κι εγώ που τα `χω και τα δυο,
για να ξεφύγω απ’ τον καημό
στους δρόμους ξημερώνω.

Έτσι μ’ έχει καταντήσει των ανθρώπων η οργή,
να `μαι βασιλιάς τη νύχτα και ρημάδι την αυγή.

Είμαι της νύχτας βασιλιάς
κι ας ζω χωρίς παλάτι,
γιατί ο κόσμος ο κακός
μ’ έχει χωρίσει, δυστυχώς
κι απ’ τη γλυκιά μου αγάπη.

Έτσι μ’ έχει καταντήσει των ανθρώπων η οργή,
να `μαι βασιλιάς τη νύχτα και ρημάδι την αυγή.