Κάνε τον πόνο σου άρπα

και γίνε σαν αηδόνι, 

και γίνε σαν λουλούδι, 

πικροί όταν έρθουν χρόνοι.

Κάνε τον πόνο σου άρπα

και πέ τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου

παρά με ροδοκλώνια.

Λάγνα σου δίνω μύρα

για μπάλσαμο και αφιόνια.

Μη δέσεις την πληγή σου,

και το αίμα σου, πορφύρα.

Πες στους θεούς «θα σβήσω!»

μα κράτα το ποτήρι.

Κλώτσα τις ημέρες σου όντας

θα σου ‘ναι πανηγύρι.

Πες στους θεούς «θα σβήσω!»

μα λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.

Και δρόσισε τα χείλη.

Στα χείλη της πληγής σου, 

ένα πρωί, ένα δείλι.

Κάνε τον πόνο σου άρπα

και γέλασε και σβήσου.