Την Κιθάρα που ο πατέρας με νανούριζε μικρό
την ξεκρέμασα κι απόψε με παράπονο πικρό
για να πω `να τραγουδάκι σε μι’ αγάπη μου παλιά
και να κλάψω τα όνειρά μου που πετάξαν σαν πουλιά
Την εκούρδισα να παίξω με παράπονο πικρό
την κιθάρα που ο πατέρας με νανούριζε μικρό

Στο σκοτάδι γλυκά το παλιό τ’ οργανάκι
μελαγχολικά με γεμίζει μεράκι
τους παλιούς μου καημούς
τραγουδάω και κλαίω
τις καινούργιες χαρές
στην κιθάρα μου λέω

Κρεμασμένη στο ντουβάρι σκεβρωμένη απ’ τον καιρό
μοιάζει γέρικο κουφάρι που το βλέπω κι απορώ
από πού βγαίνει ο ήχος η γλυκιά της η φωνή
η φωνή που τόσα χρόνια σαν παιδί με συγκινεί
κι έχω τέτοια μιαν αγάπη στην κιθάρα την παλιά
που μια μέρα σαν πεθάνω θα την έχω αγκαλιά

Στο σκοτάδι γλυκά το παλιό τ’ οργανάκι
μελαγχολικά με γεμίζει μεράκι
τους παλιούς μου καημούς
τραγουδάω και κλαίω
τις καινούργιες χαρές
στην κιθάρα μου λέω

Την Κιθάρα που ο πατέρας
με νανούρισε μικρό
θα την έχω αγκαλιά μου
σαν θα μ’ εύρουνε νεκρό