Χαμένος είναι ο ουρανός
κι εγώ θαμμένος ζωντανός
στης απονιάς τ’ αμπάρι,
τρίζουν στις πόρτες κλειδαριές
κι απ’ τις ανάσες τις βαριές
ύπνος που να με πάρει.

Κάηκε πάλι το κερί κι οι στεναγμοί με ζωνουν,
όσοι πεθαίνουν, τυχεροί γιατί δε μαραζώνουν,
γιατί δε μαραζώνουν.

Χαμένος είναι ο ουρανός
κι εγώ θαμμένος ζωντανός
στης λησμονιάς την άκρη,
μαύρη η ψυχή μου και βαρειά
και μόνος φίλος στη βραδιά,
του στεναγμού το δάκρυ.

Κάηκε πάλι το κερί κι οι στεναγμοί με ζωνουν,
όσοι πεθαίνουν, τυχεροί γιατί δε μαραζώνουν,
γιατί δε μαραζώνουν.