Μεσάνυχτα και λείπετε, αδερφούλες μου.

Σαλεύει θλιβερό το κυπαρίσσι.

Τις κάμαρες θ’ ανοίξω που στοιχειώσανε, 

τ’ αγέρι κι η νυχτιά ναν τις γιομίσει.

Ανε με πάρει ο ύπνος, μέσα στ’ όνειρο

θα `ρθει κάποια από σας να με ξυπνήσει,
θα `ρθει κάποια από σας να με ξυπνήσει.


Πού πήγατε, αδερφούλες μου, κι απόμεινα

μονάχη μες στο σπίτι μας και ξένη;

Στην άρπα, που ενοστάλγησε τα δάχτυλα, 

η αράχνη τον καημό μου τον υφαίνει.

Τα χέρια μου, όπως δένω κι όπως θλίβομαι, 

με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και σωπαίνει,
με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και σωπαίνει.


Τι να `φταιξα και ασπρίζουν στο τρισκόταδο, 

σαν τάφοι, τ’ αδειανά σας τα κρεβάτια;

Ποτέ του γυρισμού το γλυκοτράγουδο, 

ποτέ δε θαν το πουν τα σκαλοπάτια;

Πώς ξεχειλά σαν δάκρυον, αδερφούλες μου,

η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια,
η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια!