Ο ένας έπαιζε βιολί
ακορντεόν ο άλλος
και σ’ έναν ήσυχο σταθμό
μπήκε γλυκός ο μπάλος

Φορούσε ρούχα δροσερά
λευκό πουκαμισάκι
και μες τα μάτια του νερά
από κρυφό ρυάκι

Σε πανηγύρια και γιορτές
με πήρε να χορέψω
πόρτες μου άνοιξε κλειστές
να μπω να σε γυρέψω

Κι άκουσα εκείνο το σκοπό
που μ’ έκανε κομμάτια
πως δεν υπάρχουν στο ντουνιά
σαν τα δικά σου μάτια

Στου τρένου μέσα το κλουβί
χαμένοι επιβάτες
άλλοι κοιτάζουνε βουβοί
και άλλοι υπνοβάτες

Φύσηξε άνεμος διπλός
και πήρε τα βαγόνια
ο μπάλος μόνος σαν τυφλός
χάθηκε σ’ άλλα χρόνια