Οι μετανάστες φεύγουνε σαν τα πουλιά
και της αγάπης μένει άδεια η φωλιά,
φεύγουν μακριά, φεύγουν μακριά
κι έχουν πυξίδα την ελπίδα στην καρδιά.

Αχ, ξενιτιά, αχ, ξενιτιά,
εσύ μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά.

Πάνε σε μέρη και σε χώρες μακρινές,
και ραγισμένες κλαίνε χίλιες δυο καρδιές,
φεύγουν μακριά, φεύγουν μακριά
και της μανούλας μένει άδεια η αγκαλιά.

Αχ, ξενιτιά, αχ, ξενιτιά,
εσύ μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά.

Και μια κοπέλα που πονάει στον χωρισμό
με αγωνία καρτερεί τον γυρισμό,
να ξαναρθεί, να ξαναρθεί,
ο μετανάστης που `χει χρόνια να τον δει.

Αχ, ξενιτιά, αχ, ξενιτιά,
εσύ μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά.