Πάλι ενσαρκώνεις, πάλι
πάλι με πληγώνεις, πάλι
πάλι την αλήθεια κρύβεις
προσωπείο πάντα δείχνεις

Πάλι στην κουίντα εγώ
μόνος κι όμως το μπορώ
να κοιτάζω μεσ’ τα σκοτεινά
να πονάω πάλι τρομερά

Να κοιτάζω έργο θλιβερό
στην αλήθεια θα’ θελα να ζω
μα φοβάμαι μόνος θα κοιτώ
το φινάλε που `χει τέλος τραγικό

Με ένα κύμα και αέρα
κι έναν βράχο παραπέρα
τραγουδάει η καλντέρα
μ’ ένα σύννεφο παντιέρα

Στο τιμόνι είναι κανείς
μας φωνάζει ο πειρατής
μας το πήρε το καράβι
χάθηκε και το λιμάνι

Η σειρήνα τραγουδάει
και μας πάει που μας πάει
το κερί είναι στ’ αυτιά μας
μα οι νότες στην καρδιά μας

Ένα είναι
το ταξίδι
και χωρίς γυρισμό
αξίζει.