Χθες το βράδυ κατάπια έναν ασημένιο κροκόδειλο.
Το στόμα σου σφίχτηκε σκοτεινό μου χαμόγελο,
η δική σου συνήθεια, δική μου αλήθεια.
Ξεχασμένος στης φαντασίας τα δίχτυα,
του μυαλού μου παιχνίδια, τροπική καταιγίδα.
Η ισορροπία μου ψάχνει σωτηρίας σανίδα.
Στην αγκαλιά μου κρατάω της νύχτας το χρώμα,
η φοβισμένη ανάσα μου τρέχει στο χώμα.
Στην ομίχλη του νου μου κι ενός κόσμου δικού μου,
σε αναμνήσεις αφήνομαι, προδότης του εαυτού μου.
Ένα φευγάτο ταξίδι σε σκουρόχρωμο φόντο, πέφτω και χάνομαι
κι άμα ξεφύγω ένα πόντο παράλογες σκέψεις αυταπάτες μοιράζουν.
Εικόνες φωνάζουν, χάνονται και ξεθωριάζουν,
ανείπωτοι στίχοι, αναπόδραστοι ήχοι.
Ψηλά ταξιδεύω.... ψηλά ταξιδεύω.... ψηλά ταξιδεύω....
πάνω απ’ της πόλης τα τείχη.

Στις αισθήσεις μου μέσα, φυλακισμένος αιώνια
κι εσύ κλεισμένη σε κάστρο με πάγους και χιόνια.
Παγωμένο νερό μες στο στόμα για χρόνια.
Μοναχικός επιβάτης σε κρύα σεντόνια.

Σε αισθήματα μέσα, φυλακισμένη αιώνια
κι εσύ κλεισμένος σε μοίρα γραμμένη για πιόνια.
Καρμικό το παιχνίδι κι εσύ παγιδευμένος για χρόνια.
Μοναχικά και τα δικά μου σεντόνια.

Κι αν ο άνεμος φέρει στης ακοής σου τα μέρη κάποια λέξη σπασμένη
σαν μια νότα χαμένη, που περνάει σαν σκιά και κρύβει το φεγγάρι,
για να φτάσει στην πόρτα σου ένα αναμμένο λυχνάρι.
Αυτό μόνο θέλει να φωτίσει τη νύχτα.
Κλισέ συναισθήματα στον Καιάδα σου ρίχτα.
Προδομένα τα όνειρα, γκρεμισμένα στην Άβυσσο.
Το πρωί στον καθρέφτη, το προσωπείο μου πέφτει.
Μου πήρε ώρα να διώξω τον πεινασμένο επισκέπτη.
Ένα κομμάτι πικρό να κρατήσω στοχάστηκα,
φυλαγμένο στο χρόνο με σένα μοιράστηκα.
Στο αρχαίο παιχνίδι θυσιάστηκα... στο αρχαίο παιχνίδι θυσιάστηκα...
τον καινούριο μου ρόλο με κουράγιο ασπάστηκα...

Στις αισθήσεις μου μέσα, φυλακισμένος αιώνια
κι εσύ κλεισμένη σε κάστρο με πάγους και χιόνια.
Παγωμένο νερό μες στο στόμα για χρόνια.
Μοναχικός επιβάτης σε κρύα σεντόνια.

Σε αισθήματα μέσα, φυλακισμένη αιώνια
κι εσύ κλεισμένος σε μοίρα γραμμένη για πιόνια.
Καρμικό το παιχνίδι κι εσύ παγιδευμένος για χρόνια.
Μοναχικά και τα δικά μου σεντόνια.