Μια ζωή με όνειρα γεμάτη,
μια φτωχή σταγόνα της βροχής
κοίταξε στο πρώτο σκαλοπάτι,
μες στο περιθώριο θα με βρεις.

Τώρα πεθαίνω αργά αργά
μες στον παράδεισό μου
και δε θυμάμαι τώρα πια
ποιο ήταν τ’ όνειρό μου,
και δε θυμάμαι τώρα πια
ποιο ήταν τ’ όνειρό μου.

Μια ζωή με χίλιες αυταπάτες
στα φτωχά κουρέλια έχει ντυθεί,
κοίταξε του κόσμου τους διαβάτες
κι ούτε μάνα να με λυπηθεί.

Τώρα πεθαίνω αργά αργά
μες στον παράδεισό μου
και δε θυμάμαι τώρα πια
ποιο ήταν τ’ όνειρό μου,
και δε θυμάμαι τώρα πια
ποιο ήταν τ’ όνειρό μου.