Με τούτη τη αστροφεγγιά
Θεέ μου τρελάθηκε η νυχτιά,
κάτω απ’ το ξύλινο μπαλκόνι
έχει δειπνήσει το τριζόνι.

Μέσα στης λίμνης τα νερά
πέφτουν αστέρια αλαργινά
κι ο βάτραχος ο χασομέρης
στη ρίζα ακούμπησε της φτέρης.

Και τα παιδιά της γειτονιάς
ξεμυαλιστήκανε με μιας
και στο πλακόστρωτο τ’ αλώνι
μαζώχτηκαν και δεν τους σώνει.

Να `ταν ο κόσμος γειτονιά,
μια ειρηνοφόρα αγκαλιά
κι όλοι να γένανε γειτόνοι
στης γης το ξέφωτο τ’ αλώνι.