Ένα δύο...
Απλά μιλάω τι είν’ αυτό που δεν καταλαβαίνεις γιε μου,
έλα και πες μου, το πρόβλημα μου λες πως δεν μπορώ να ελέγξω τις αναπνοές μου,
μα αντί να κοιτάξεις πίσω απ’ τα λόγια μου εσύ κρέμεσαι απ’ τις λέξεις.
Πανάθεμάσε μπάσταρδε αν έχεις αντοχές να την παλέψεις, μα
βλέπω ότι είναι ακόμα παιδί και θέλεις να παίξεις με κάτι που δεν είναι παιχνίδι,
θέλει να `χεις τσαγανό άμα και μπλέξεις,
γάμα τα σόου και τις συνεντεύξεις,
το θέμα είναι ποιος... ποιος θα επιλέξεις να είσαι,
πως θα κινήσαι, αν είσ’ αληθινός, αν προσποιήσε
κι αν είσαι σε φάση να μάθεις αντρίκια ν’ αμύνεσαι,
ν’ αντεπιτίθεσαι, βάρος στο λόγο σου όταν απευθύνεσαι,
μα βλέπω είσ’ αφελής, νόμιζες πως κέρδισες την εμπιστοσύνη μου
κι εκτίθεσαι, εύκολα πείθεσαι, μέγα λάθος το ν’ ανοίγεσαι.
Σε παρακαλώ μη μου πεις πως την έχω δει MC και σε προκαλώ,
δεν είδα ως τώρα τίποτα καλό και δίνω πίσω το μίσος,
καμένος ίσως, χαμένος όχι,
σε κάτι γειτονιές που άνθρωποι ζουν σαν τα ποντίκια
αλληλοτρώγονται εφόσον υπάρχουν λόγοι,
οπλίσανε τα χέρια μας κι απ’ το μυαλό αποσύρθηκαν οι στόχοι,
μπλεγμένοι στην απόχη, κι εδώ το καφριλίκι είναι νόμος και νόμος σιωπής,
επικρατεί δηλαδή δεν μπορεί το κάθε μουνί να βγει κι ό,τι θέλει για σ’ ένα να πει,
είναι ντροπή, μπορεί κάπου να κοπεί, μπορεί να θαφτεί και να μη βρεθεί ποτέ ξανά.
Είχες κάτι χρόνια να με δεις και νόμιζες πως πέθανα,
ήμουνα πιο πονηρεμένος κι ας την έκανα, πούστη σε ξέκανα.
Κάποτε τρέχαμε σ’ όλη την πόλη πιτσιρίκια απένταρα,
τρέχαμε σ’ όλη την πόλη πιτσιρίκια απένταρα.
Αίμα γυαλί κυλά κατ’ απ’ τα βλέφαρα,
ό, τι πληρώνεις παίρνεις κι ότι έδινα πρώτ’ απ’ όλους ο ίδιος το τσέκαρα,
είμαι δύστροπος σαν χαρακτήρας και προτού ν’ αποκαλέσω κάποιον αδερφό στο crew τον τέσταρα,
είδα πουτάνες που για τους MCs πέφταν στα τέσσερα,
περνιόσουνα για ξύπνιος, σου την έφερα,
τη μουσική μου σαν πουτάνα το R'n'B δεν έσυρα σε κοσμικά μπουρδέλα,
πατάμε 2010, 26 ετών και κουβαλάω την ίδια ακόρεστη τρέλα,
σαν οπαδός που ζει για τη φανέλα και δουλεύω στον πυρήνα.
Tο μαύρο λούκι εκπέμπει από τη Ρόδο στην Αθήνα,
αυστηρώς ακατάλληλο για κάθε τσίρικαπι για κάθε κηφήνα
Kάθε πέρσι και καλύτερα τι κι αν στους δρόμους τότε έπεφτε πείνα,
τι να σου πω; στο καθημερινό πρόγραμμα ήταν η κομπίνα για να βγάλουμε τα έξτρα.
Tι κι αν ήταν παιδική η καρδιά; σκληρή σαν πέτρα,
εγκληματικό σκεπτικό με μπέσα,
υπήρχες μόνο εφόσον ήσουν σε καθ’ ενέργεια μέσα.
Άλλη φιλοσοφία τότε ήταν η γενιά του boom bap,
τώρα πιάνει μικρόφωνο κάθε καντές και λιγάκι πριν το τέλος μας ζητάει τα ρέστα,
τώρα θέλουν να `ναι όλοι μέσα, όλοι θέλουν να `χουν λόγο
ανεξάρτητα, αν υπάρχει ταλέντο αν υπάρχει αγάπη,
χαρτί μωρέ να σκάει δεν είν’ ανάγκη να πείτε και κάτι.

Έτσι το ραπ στο δυοχιλιάδεσκάτι έγινε απάτη.