Μαύρο το φόντο μια ηλιαχτίδα οι σκέψεις στο σκοτάδι
τα στόματα όλα κλειστά η σιωπή μοιάζει με χάδι
που φέρνει την ψυχή στα μέρη της γαλήνης
παραπατώντας τις στάχτες μιας παλιάς ευθύνης
Την αυταπάτη τη στιγμή που κλέβω απ το χρόνο
για τις στιγμές που χάθηκαν δε μετανιώνω
αφού μ’ άφησαν μόνο την πιο δύσκολη στιγμή
γι’ αυτό χρωστάω στο χρόνο την τελευταία προσευχή

Παράτησα την Ντροπή ίσως να βρω την άκρη
το αντίδοτο στην θλίψη, της μοναξιάς το δάκρυ
όμως το κλάμα της με ακολουθεί σε κάθε βήμα
και οι ματιές της μου τρυπάνε την καρδιά και είναι κρίμα
Να αφήσω να χαθεί η ελπίδα, πριν την ανταμώσω
πριν της χαρίσω μια στιγμή πριν την προδώσω
μα πριν γυρίσω το κεφάλι έχει φύγει
ένα απέραντο πέπλο μοναξιάς με τυλίγει
Χάνομαι πάλι στους διαδρόμους του μυαλού
γίνομαι έρμαιο των διαθέσεων του κακού εαυτού μου

Κάθε ελπίδα ψεύτικη φυτεύω στο χαρτί
κι όταν αρχίσει η σιωπή θα ακουστεί σαν κραυγή
του χρόνου που παθαίνει μες τη μοναξιά του δρόμου
έζησα με αυταπάτες, το φταίξιμο δικό μου.

Έκανα ένα βήμα μπρος μα πήγα δύο πίσω
δεν ξέρω τώρα τι να πω όταν σε συναντήσω
όλα τα σχέδια στο μυαλό μου γίναν στάχτη
με ξέχασε κι η τύχη τώρα την έχω άχτι.
Ίσως να μην κατάλαβα, ίσως να μην κατάλαβες
αυτά που ένιωθα σε μια στιγμή τα χάλασες
ενθουσιάστηκα άκουγα τη φωνή σου
περίμενα στα όνειρα μου μαζί σου

Το ξύπνημα είναι όμως πάντα είναι το πιο πικρό μου
Γι’ αυτό μη με ξυπνήσεις μες το όνειρο θα ζω,
θα αγναντεύω τα παλιά και θα σαλπάρω για άλλα
πιο ψεύτικα, πιο μαγικά και πιο μεγάλα
θα νιώθω κάθε στιγμή χωρίς να χάνω χρόνο
την μοναξιά της νύχτας θα πάψω να πληγώνω.

Κάθε ελπίδα ψεύτικη φυτεύω στο χαρτί
κι όταν αρχίσει η σιωπή θα ακουστεί σαν κραυγή
του χρόνου που παθαίνει μες τη μοναξιά του δρόμου
έζησα με αυταπάτες, το φταίξιμο δικό μου.