Γιὰ δὲς ἀγάπη μου μακριά, πόσο μακριὰ εἶναι οἱ κῆποι
καὶ κρίμα, δὲν εἶναι οὔτε αὐγὴ καὶ μόλις ξεκινᾶμε.
Θὰ μᾶς ρημάξη ἡ κακωσιὰ καὶ θὰ μαράνη ἡ λύπη
τὴν ἀκριβή μας τὴ χαρά, πὼς ταιριασμένοι πᾶμε.

Στέρξε νὰ μείνουμε σὲ μιὰ τοῦ δρόμου μας γωνούλα,
κάτω στὸν ἤσκιο μιᾶς ἐληᾶς ἤσκιε μου ἐμπιστεμένε.
Καὶ γὼ θὰ δῆς μὲ τῶν φιλιῶν τὴ δροσερὴ πηγούλα
θὰ σοῦ γιομίσω τὴν καρδιὰ λουλούδια, ἀγαπημένε!