Τόσες νύχτες, πόσο δύσκολα περνάω...
Δίχως τα δικά σου μάτια πού να πάω;
Η φλόγα του κορμιού σου δεν περνάει
πόσο ο έρωτας αυτός με κυβερνάει!

Πόσο μου `λειψες μου φάνηκαν αιώνες
περιμένω καλοκαίρια και χειμώνες.
Η ανάσα την ανάσα σου ζητάει
πόσο ο έρωτας αυτός με κυβερνάει!

Εσύ `σαι του ονείρου μου η γοργόνα,
ο ήλιος, που με καίει μες στο χειμώνα,
το πάθος, που δεν λέει να με αφήσει
και την ζωή μου θέλει να σκορπίσει.