Το πένθιμο αμάν γιαρέριμ,
που στριγκοσέρνει στο βιολί του
ο Ατσίγγανος παθιάρικα,
με το δοξάρι που θρηνεί,
κι ανατριχίλες φέρνει
σ’ άτομα ολιγόψυχα
και σε κορμιά αρρωστιάρικα...

Το φωνογράφο που ηχεί
τους σεβνταλίδικους σκοπούς,
και λέει μοιρολογώντας
και κλαψάρικα
ρυθμούς με θρήνο βάση τους:
γιαβάσικους, νωθρούς...
τραγούδια χασικλίδικα,
γκρινιάρικα, γκρινιάρικα.

Η άνοστη λατέρνα
που χτυπάει και κλαίει
κάποιους παλιούς νταλκάδες
και ξενύχτικα...
και παθιασμένος
ο μπεκρής ο Νώντας λέει
στη Κατινάρα τη στραβή
το πόνο του στα γύφτικα.

Τις σάρκες μου ξεσκίζουνε...
Αλύτρωτοι μπορείτε
στα μάκρη νέα ανατολή
να δείτε που ροδίζει
του ωραίου οι γίγαντες,
εμπρός πρωτοπορείτε,
κάθε σας βήμα λυτρωμό
στον άνθρωπο χαρίζει!