Τα πιο ωραία άνθη στο σώμα του νεκρού
φιλώντας τον τα έκλεψε η Δέσποινα η μπεκρού,
τα άνθη του μεταστάντος εγώ ας τα χαρώ,
πιο φρέσκα, σίγουρα, θα βρει εν τόπω χλοερώ.

Αυτή ποτέ δεν είχε, οι άλλοι είχανε,
φθαρμένα κι αρρωστιάρικα όσα της τύχανε,
τι κι αν δεν απαιτούσε, δε διεκδίκησε,
ήσυχα, με τον τρόπο της, στο τέλος νίκησε.

Σελίδες Τζέιν Έιρ, κάρτες του Παναμά,
έγιναν στο μαγκάλι της τρελό προσάναμα,
είχε τη νύχτα, μόνο για πανωσέντονο,
λουλούδια σ’ αποσύνθεση, καμμένο έντονο.

Σελίδα τη σελίδα τον τόμο άδειασε,
όπως αδειάζει μια ζωή που δε λαμπάδιασε,
εκεί ψηλά που πήγε μένουνε κι οι Μπροντέ,
πώς ν’ αντικρίσει τη Σαρλότ και τι να πει.... έλα ντε!