Ψέματα λέγανε οι φίλοι μου και κλαίγανε,
μια ζωή πονηροί ζούσαν χωρίς αγάπη και φεύγανε
γι’ άλλα ταξίδια μακριά απ’ τον έρωτα.

Κέρδισα κι έχασα αλλά ποτέ δεν ξέχασα,
σώμα μου, στόμα μου,
εκείνο το φιλί που σου το `κλεψα,
κόκκινο μήλο απ’ το Παράδεισο.

Σε βρίσκω και σε χάνω,
μια ξεκινώ μια φτάνω,
πράγματα και θαύματα
ανθίζουν στα χαλάσματά μας,
κι όλα τα όνειρά μας,
το θάρρος, τα φτερά μας,
άγγελοι στα χώματα,
αρχάγγελοι με σώματα ελαφρά.

Τέρμα τα ψέματα, ν’ ανάβουνε τα αίματα,
πιο βαθιά τα καρφιά, έτσι μιλάει αγάπη μου,
η ομορφιά όταν αγγίξει πάλι το στόμα σου.