Είν’η ζωή σαν τον έρωτα απρόβλεπτη
αλλού την πας και αλλού σε πηγαίνει αυτή
Μη με ξυπνάς τώρα που τ’όνειρό μου ζω
μη με τραβάς άσε με ν’απογειωθώ

Βαρέθηκα ό,τι φτιάχνω να μου χαλάει
και τ’όνειρο δευτερόλεπτα να κρατάει
βαρέθηκα να’μαι στο τέλος της ουράς
να σκέφτομαι μόνο εγώ πάντοτε για μας

Πάει πάει πάει πέφτει κάτω η χαρά και σπάει
άλλη μια νύχτα που δύσκολα περνάει
Πάει πάει πάει θα περάσει όμως που θα πάει
κι η ζωή είναι ωραία όταν σου γελάει

Είν’η ζωή σαν τον έρωτα απρόβλεπτη
σαν μια ζαριά που δεν ξέρεις αν θα σου βγει
το μέλλον μου φτιάχνω μες στο κεφάλι μου
σαν τραγικός ήρωας ζω στην πλάνη μου

Η μάνα μου τι μου είπε θυμήθηκα
μ’ανάδρομο τον Ερμή γεννήθηκα
μικρό παιδί σ’ένα κόσμο που γέρασε
είδε ο Θεός τ’όνειρό μου και γέλασε