Μία φορά άμα συμβεί το κακό, το θέμα παύει να `ναι πια απλό,
εύκολα επαναλαμβάνεται και καταντά προσωπικό.
Στο `χω πει ήδη μια και δεν πρόκειται να στο ξαναπώ,
μην παίζεις με το βρωμικο μου σκεπτικό, μουνί σε γάμησα.
Μη ζητάς σεβασμό, δεν έχεις τσίπα απάνω σου, τίποτα πια, τι να πω;
κι έχω χεσμένο το πουλημένο παιχνίδι σας μουνόπανα,
ποτέ δεν έπαψα να `μαι ψυχόδραμα.
Ακόμα πρόθυμος ν’ ακολουθήσω,
δε τα πάω καλά με την λέξη πρόγραμμα είμαι πίσω,
πόσο μαλάκας είσαι να σε σβήσω.
Πάτα Χ. για λίγο χέσε το ψεύτικο σου όραμα,
χάσου απ’ τα μάτια μου μπροστά να μη σε φτύσω,
ένα, δύο μετρώντας τα λεπτά μέσα στο κρύο,
σύραμε τέσσερις ώρες, το κέντρο μου θύμιζε τρελοκομείο.
Μην ορκίζεσαι, μην περιγράφεις τη μιζέρια σου σαν μεγαλείο,
μιλάω σοβαρά δε χωράει αστείο,
να δίνω τροφή σε κάθε τσουλί να με λέει ξοφλημένο ή γελοίο.
Μείναμε μόνοι και πάλι μ’ αυτό τι να λέει,
έρχεται κάποια στιγμή που όλοι πληρώνουμε χρέη,
μικροί και μεσαίοι.
Ψάξε να βρεις κάτι πρέπει να υπάρχει σ’ αυτή την κόλαση που να σ’ εμπνέει,
ίσως κάτι θετικό, μα ξέρει διαφέρει κι αυτό ανάλογα λεν με τον άνθρωπο.
Ε άτομο μην προσπαθείς να με προβλέψεις, άσκοπο
είναι μου φαίνεται το να προκαλείς τη μοίρα σου χαμένε,
αυτό που λένε εμπιστοσύνη μόνο,
κατά το ήμισυ της ύπαρξης μου τ’ άλλο μισό κρύβει τρόμο,
ταμπού συσχετισμένα με τον πόνο,
προορισμένος να επιβιώνω όπου ενστικτωδώς απίεστος σκοτώνω.
Σ’ αγγίζω και τα χέρια μου λερώνω
κι όσο μεγαλώνω για καμιά απ’ τις πράξεις μου δε μετανιώνω, μα
βουτώ τη γλώσσα στο μυαλό κι αληθινά μιλώ στον κόσμο που κοιτάει,
η πρώτη φορά είν’ αρκετή θα δεις τη δεύτερη μόνο του πάει,
κάνει τον κύκλο του και μόνο του και πίσω γυρνάει.

Πώς είναι δυνατόν να συμπεραίνεις;
ελάχιστα απ’ όσα νόμιζες ξέρεις,
μιλάς εκ του ασφαλούς σε δύσκολη θέση με φέρνεις,
σε πιάνει να θες να γίνεις κάποιος άλλος
μια φορά μονάχα φτάνει.
Τόση μανία μέσα σ’ ένα σώμα,
έκανα πολλά μα δε τα `κανα όλα ακόμα,
σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα
κάθε πάθημα μου γίνεται μάθημα, μα
εξακολουθώ να κρατώ σε υψηλά επίπεδα τ’ ανάστημα
την ίδια στιγμή που κάποιος το χάνει.
Πίσω να πέσεις χώμα να σε φάει,
μια φορά μονάχα φτάνει.

Δε βλέπω τίποτα μπροστά μου, μόνο βαθύ σκοτάδι,
ύποπτη σιωπή κι ένα σορό παγίδες,
στο βάθος κεριά που σβήνουν αργά μοιάζουν οι ελπίδες
κι η ιστορία δεν έχει ποτέ ευτυχισμένο τέλος,
δυστυχώς το παίρνεις πρέφα στην πορεία
κι όχι απ’ τη αρχή για να μη γίνει η μαλακία,
ποτέ ξανά δεν εμπιστεύομαι (;;;)φιλία.
Μπήκα απρόσκλητος, απαράδεκτος, έσβησα το φως,
συνεπώς τα συνεχώς κινούμεναπλήθοι είν’ ο κορμός ενός συστήματος,
καθοδηγούμε απ’ την άκρη του νήματος
σαν άπορος τυφλός που άθελα του βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος,
με κύρωση ήπατος, αλκοόλ κι ασταθής περίπατος στην άβυσσο,
ζούμε στην κόλαση μα εσύ ακόμα αναζητάς τον παράδεισο,
και που να μ’ ήξερες πριν γίνω χρέωμα
στα πάντα μέσα θυμάμαι πανικό προκαλούσα,
μα σε μια στιγμή τούμπα γυρίσαν όλα, τώρα
η καθημερινότητά μου άρπα κόλλα.
Να `μαι κι ευχαριστημένος
που βγήκα καθαρός παρόλο που ήμουν μέχρι το λαιμό χωμένος,
ναι καλύτερα να σου βγάλουν το μάτι παρά τ’ όνομα.
μπουνιές στα μούτρα μάτωσαν φιλώντας την άσφαλτο απότομα,
άλλη μια νύχτα ζωντανός από το Σόδομα,
γαμήθηκες μια φορά για τη δόση σου,
θα σου `γινε συνήθειο η παλιοβρόμα,
μα δε βάζεις μυαλό όταν όλη μέρα μου `σαι κόκαλο,
χαρτί καμένο, ρουφιάνος έγινες αφού σε πιάσαν φορτωμένο
κι από τότε επάγγελμα μου το `χεις κάνει
κι ας σ’ έχουνε γαμήσει μια φορά μονάχα, πούστης είσαι,
μια φορά μονάχα πούστη φτάνει.
Το εύκολο χρήμα μας έχει τρελάνει,
τυφλός στην ηδονή, το μυαλό χαζεμένο με τόσο ντουμάνι ναι.
Για πλάκα ξεκίνησε μα τώρα πια το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του χάνει,
μπελάδες με κυνηγάν ακόμα κι όταν προσπαθώ να τους αποφύγω,
κάποτε σ’ είχα ψηλά μα τώρα σε βρίσκω λίγο
και δε βρήκα έλεγχο στον εθισμό,
για κάθε μου φορά έχω κι ένα περιστατικό να σου πω να σου διηγηθώ
πάλι έχω κι άδικο...
είναι λεπτή κλωστή που κρατά σε σταθερή θέση τις ισορροπίες,
εύκολα αν θέλεις τη σπάς, αφήνεις σώματα γεμάτα φοβίες που αν θες τα πατάς,
κι αφού ξεκίνησες τώρα με τίποτα πια δε σταματάς,
μέσ’ απ’ τις λάθος κινήσεις μαθαίνεις στα δυο σου πόδια να πατάς
και πως ο εχθρός είν’ απαραίτητος,
δήθεν αδερφός που θα στην κάνει,
πουστιά και ρουφιανιά αν δεις μια φορά μονάχα φτάνει.
Η νύχτα και ο δρόμος σε κάνει να ζεις εις βάρος των άλλον,
πούστης μπάσταρδος κι αλάνι
και το ξημέρωμα σε βρήκαν που χαρμάνι θυμήσου.
Αν μπεις στο μαύρο λούκι μια φορά μονάχα φτάνει να γαμήσεις την ζωή σου.

Πώς είναι δυνατόν να συμπεραίνεις;
ελάχιστα απ’ όσα νόμιζες ξέρεις,
μιλάς εκ του ασφαλούς σε δύσκολη θέση με φέρνεις,
σε πιάνει να θες να γίνεις κάποιος άλλος
μια φορά μονάχα φτάνει.
Τόση μανία μέσα σ’ ένα σώμα,
έκανα πολλά μα δε τα `κανα όλα ακόμα,
σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα
κάθε πάθημα μου γίνεται μάθημα, μα
εξακολουθώ να κρατώ σε υψηλά επίπεδα τ’ ανάστημα
την ίδια στιγμή που κάποιος το χάνει.
Πίσω να πέσεις χώμα να σε φάει,
μια φορά μονάχα φτάνει.

μια φορά μονάχα φτάνει
μια φορά είν’ αρκετή για ν’ αλλάξουν όλα...
τέσσερα χρόνια το ίδιο λερωμένο πουκάμισο...
07 απο τον βρωμικο νότο...
Ψυχόδραμα RNS το μαύρο λούκι... ΔΠΘ...
στα μικρόφωνα για μια φορά ακόμα.