Τρύπιες οι ώρες που περνούν αβάσταχτες στιγμές
πίσω απ’ το φως ενός κεριού μικρές αναπνοές
σκιές που σου χορεύουνε και γνέφουν πονηρά
ζωές που σε χαϊδεύουνε κι ύστερα φεύγουνε ξανά

Δε με πειράζει τι θα πεις και αν πάλι απόψε κλάψεις
εκεί θα είμαι να σου πω στο στήθος μου ν’ αράξεις
Κι όσα ποτέ δε μου `χεις πει απόψε σου χαρίζω
φωτιά αέρας και σιωπή και γή μου που γυρίζω

Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν και άσε με να νιώσω
την τρέλα που με έφερε, δώρο σου να με δώσω
Σε μία φωτογραφία μας σαν τέλεια συγκυρία
που μες τις λάσπες ρίζωσε η ποιο όμορφη ιστορία

Θολώνουνε το βλέμμα σου αμήχανες σιωπές
γεμίζεις το ποτήρι σου και σε τραβάει στο χθες
και αυτή η ζάλη του καπνού χορεύει στο ταβάνι
σου τραγουδά πιεστικά ζωής απομεινάρι

Μία νύχτα που `βρεχε πολύ σου είπα θα γυρίσω
μα τι κι αν σου `πα ψέματα γύρισα πάλι πίσω
Και πήρες στάχτη απ’ τη φωτιά και έχτισες παλάτια
εκεί που ξημερώνουνε τα ανήσυχα μου βράδια

Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν και άσε με να νιώσω
την τρέλα που με έφερε, δώρο σου να με δώσω
σε μία φωτογραφία μας σαν τέλεια συγκυρία
που μες τις λάσπες ρίζωσε η ποιο όμορφη ιστορία