Από τα χρόνια τα παλιά, καράβι ταξιδεύει
κι ούτε λιμάνι ούτε νησί δε βρίσκει για να δέσει,
κρύβεται ο ήλιος στα νερά, η μέρα βασιλεύει
κι απ’ το βαθύ, το πιο βαθύ σκοτάδι έχει πέσει.

Από τα χρόνια τα παλιά, καράβι ταξιδεύει,
έχει σκισμένα τα πανιά, σπασμένο το τιμόνι,
οι ναύτες του τρελαίνονται, γοργόνα τους μαγεύει,
τους ρίχνει μέσ’ στα κύματα, στης θάλασσας το αμόνι.

Καράβι είναι κι η καρδιά και μέσ’ στη νύχτα πάει,
αγάπη ψάχνει, άγκυρα, χαρά να ξαποστάσει,
στεριά η αγάπη, χάνεται, πουλί η χαρά, πετάει,
περνούν τα χρόνια κι η ζωή και ποιος να τα προφτάσει.

Καράβι είναι ο άνθρωπος κι επάνω του τ’ αστέρια
του δείχνουνε το δρόμο του που δεν το γράφει χάρτης,
ό, τι αγαπάει χάνεται, το παίρνουν ξένα χέρια,
έρχεται - φεύγει μόνος του, ρεμπέτης και αντάρτης.

Καράβι είναι κι η καρδιά και μέσ’ στη νύχτα πάει,
αγάπη ψάχνει, άγκυρα, χαρά να ξαποστάσει,
στεριά η αγάπη, χάνεται, πουλί η χαρά, πετάει,
περνούν τα χρόνια κι η ζωή και ποιος να τα προφτάσει.