Θυμάμαι τα πάντα και το χαμόγελό της
πού σβησε απ τα χείλη της και απ’το πρόσωπό της
όταν τελείωσαν τα πάντα ξαφνικά και πρόχειρα,
μα δέχθηκα επίθεση από έρωτα αυτόχειρα
Μια νύχτα σκοτεινή, μια φωτεινή στιγμή,
μα πώς μπορεί ν’αποδειχθεί ότι δεν είναι ένα παιχνίδι
που μου παίζει η λογική σε διάφανη ζωή
προσπαθώ να μείνω άνθρωπος σε πόλη απάνθρωπη
Όμως, γιατί; Ίσως δεν έχει σημασία,
χαθήκανε τα αισθήματα χωρίς καμία αιτία,
κι όμως αρνούμαι να μη δω πού καταλήγει ο δρόμος,
συνώνυμο της άρνησης θα ναι για πάντα ο πόνος,
κι όμως γράφω για σένα που δε γνωρίζω,
το ξέρεις πως θα έκανα τα πάντα να σ’αγγίζω,
το ξέρεις, με υποτάσσεις με μια ματιά σου,
το νιώθεις πως θα ήθελα να υπάρχω στα όνειρά σου.
Το ξέρω στη ζωή σου απλά δεν έχω θέση,
είσαι μια ιδέα και αυτό είναι που μ’αρέσει
Είσαι μια μούσα που δε θα μπορούσα
να σε αγνοήσω όσο κι αν προσπαθούσα
Δεν επιθυμούσα να σου το πω αλλά
πνίγομαι γι’αυτό θα σου μιλήσω ειλικρινά,
μάθε πως μπορείς μ’ένα άγγιγμα στο στόμα
σε μια διάφανη ζωή να δώσεις λίγο χρώμα

Έτσι ξαφνικά, σαν μια ελπίδα ζωγραφιά,
Έφερες το φως σε μια διάφανη ζωή.
Στην παλέτα της ψυχής,
Δύο χρώματα της γης.
Γκρίζο το εγώ
Μπλε το σ’ αγαπώ

Ανάβω ένα τσιγάρο, λίγο θάρρος να πάρω
Χορεύει ο καπνός, σαν εσένα.
Ανοίγουν οι μέρες και περισσεύει το φως
όμως δε νιώθω να ανοίγει και για μένα ο ουρανός...
Ίσως γεννήθηκα μόνο για να σ’ αγγίζω
γι’αυτό σε ύψωσα στα πέρατα του νου.
Ενθουσιάστηκα τόσο, που εξουσιάστηκα
το ξέρω πως πάλι βιάστηκα
Και χάθηκα μέσα στην ανάγκη για επαφή
στην ιδεώδη, τέλεια, αγγελική σου μορφή.
Πέρα από τη λογική, ό,τι κι αν σου ζητήσω
θα ήθελα μονάχα να σ’ ευχαριστήσω
που εμφανίστηκες μπροστά μου μες στο πλήθος,
που μου `δωσες την αφορμή να γεννηθεί ο στίχος
μου `δωσες το έναυσμα σε κάτι να πιστεύω
όταν τα πάντα γύρω μου στέρεψαν από ουσία
μου `δωσες αιτία να νιώσω πάλι άνθρωπος να νιώσω
πως πονάω, σ’ευχαριστώ για την οδύνη, για την
ηδονή αφού έφερες το φως σε μια διάφανη ζωή