Μ’ είδες κι απόψε να νερώνω το πιοτό
με κάτι δάκρυα που πέσαν στο ποτήρι,
κι ένιωσες μέσα σου του πόνου τον σκοπό
να κλαίει για μιας αγάπης το χατήρι.

Μπορεί να σβήνει η φωτιά με το νερό
μπορεί με δάκρυα ο πόνος να κοπάζει
μα δεν υπάρχει στην αγάπη γιατρικό
και πάντα η έρημη καρδιά θ’ αναστενάζει.

Αυτή που μ’ έχει καταντήσει σαν τρελό
δεν θέλω φίλε μου ποτέ να κατακρίνεις,
μια χάρη μόνο από σένανε ζητώ
έλα να κάτσεις και παρέα μου να πίνεις.