Ένα κίτρινο φύλλο
θα κρατήσω να στείλω
στην αυλή της καρδιάς
τη στιγμή που θα φεύγεις
και ξανά θα αποφεύγεις
το γιατί της ματιάς.

Έξω πέφτει βροχή
μια καρδιά μοναχή
συλλαβές ψιθυρίζει
σαν παλιά προσευχή
την καινούρια αρχή
να μπορεί να στηρίζει.

Ξαναπές μου το όχι
της ψυχής η απόχη
ας μαζέψει καημό
κι αν την πνίγουν οι βρόγχοι
αχ κουράγιο που το’χει
να τ’ αντέξει κι αυτό.

Μια βαλίτσα σκισμένη
στη σιωπή περιμένει
για εκδρομή το περνά
αν μπορούσε να ξέρει
ποια παλιά μεταφέρει
στης ζωής τα στενά.