Μου είπε ένας φίλος μου πως στην πόλη μας κυκλοφορούν κάποια βαμπίρι διψασμένα
Δεν τον πίστεψα και του `πα πως τον πείραξαν αυτά που παίρνει τα ληγμένα
Ώσπου ήρθε εκείνη η ώρα και συνάντησα εσένα με το βλέμμα σου το όμορφό, το σκοτεινό
Το φως της μέρας δεν μπορούσες, αλλά ούτε και τα σκόρδα, μα αυτό το θεωρούσα απολύτως φυσικό
Σ’ ερωτεύτηκα κι ας κατάλαβα πως σε ενδιέφερε μια φλέβα στον άσπρο μου λαιμό
Κι όχι μόνο αυτό, μα σου προσφέρθηκα, ευχαρίστως να γινόμουν το δικό σου βραδινό

Έρως ο αιμοβόρος
Καμένη γη στο πέρασμά του αφήνει
Έρως ο αιμοβόρος
Από το χάρτη σε σβήνει

Έτσι έφευγαν οι μέρες και περνούσαν οι βδομάδες και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν αυτό
Πως μπορούσα να σε έχω όσο πιο πολύ γινόταν και το θύμα το δικό σου να `μαι το αποκλειστικό
Κάτι τέτοιες ιστορίες όσο και να προσπαθήσεις δυστυχώς ποτέ δεν έχουν αίσιο τέλος φυσικά
Μάλλον φταίει του ανθρώπου η περίεργη η φύση που γουστάρει κατά βάθος κάποιος να την τυραννά

Έρως ο αιμοβόρος
Καμένη γη στο πέρασμά του αφήνει
Έρως ο αιμοβόρος
Από το χάρτη σε σβήνει

Ώσπου χάθηκες μια μέρα
Ίσως πήγες σ’ άλλη χώρα για να βρεις ένα καινούριο, ανυποψιάστο κορμί
Και μετά από το κλάμα και το πένθος μου για σένα, είχα στεγνώσει κι είχα γίνει κι εγώ ένα βαμπίρ όπως κι εσύ