Θυμάμαι θλίψη πλάι σου που έσταζε
σε ουρανό καθάριο άψογος σαν έμοιαζε
θυμάμαι σύννεφα υγρά που τρέχανε
και πολιτείες που είχανε γκρεμούς και πέφτανε

Θυμάμαι άγουρα κορίτσια τρέμανε
σε αγκαλιές που μόνο δόλο κρύβανε
θυμάμαι νότες βγαίναν απ’ το τίποτα
σαν σιγαλιές από νυχτιές σε αστρα ανύποπτα

Θυμάμαι ανθρώπους που τον χρόνο αλέθανε
φτιάχνανε κεντήματα για άδεια μνήματα
θυμάμαι νυχτερίδες που γεννούσανε
άγια βρέφη στων θαλασσών τα κύματα

Θυμάμαι άνεμο ιερό που γλένταγε
σε ουρανό καθάριο αμόλυντο σαν κούρνιαζε
θυμάμαι στα δυο μάτια της πως έβρεχε
και στα δυο χέρια της η μέρα πως ανέτελλε

Θυμάμαι τα παιδιά που ανάσαιναν ποιήματα
και πέφταν σαν πουλιά σε ηλεκτροφόρα σύρματα
θυμάμαι μαύρα ρούχα έκρυβαν το δέρμα τους
μα κρίνο διάφανο λευκό ήταν το γέλιο τους

Θυμάμαι μου παν θα έρθει ένα πλοίο απ το διάστημα
που θα μας πάρει μακριά απ’ όλα τα άσχημα
θυμάμαι ένα φίλος που φύγε νωρίς μας όρκισε
στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα να φτάσουμε...