Μες στην αστρόφωτη της Τροίας σιγαλιά
κόκκινες στάλες δάκρυ κι αίμα η γη ποτίζει
’στράφτουν τα μάτια του Αχιλλέα σαν θεριά
και για τον Πάτροκλο το φίλο του λυγίζει.

Κέντησε η νύχτα τ’ άρματα
στου Ήφαιστου το σφυρί
στου γιου της τα καλέσματα
μάνα και Μοίρα εκεί.
Δίπλα στο κύμα λάμπουνε
τα όπλα της τιμής
σαν άστρα που χαράζουνε
σύντροφοι της αυγής.

Αίμα και δάκρυ του ραγίζουν την ψυχή
μαύρα πουλιά πετάνε στου μυαλού τις στράτες
καυτή βροχή μουσκεύει το γυμνό κορμί
μοίρα βουβή που σημαδεύει στρατηλάτες.