Σαν αγρίμια που ματώσαν με χωσιά
τρέχουν οι άνεμοι στης γης την αγκαλιά
συνοδεύουν του Αχιλλέα τη μορφή
στου Ολύμπου την ψηλότερη κορφή.

Τ’ άστρα βούρκωσαν και δάκρυσαν ψηλά
και πλημμύρισε η αυγή αστροφωτιά
μια Θεά στα μαύρα πέλαγα θρηνεί
και την πνίγουν του θανάτου οι λυγμοί.

Κυκλοφέρνουν τ’ άλογα του Βασιλιά
του Πολέμαρχου που ο χρόνος σταματά
σ’ ένα σύνορο που ουρανός και γη
ανταμώνουνε τη Μοίρα τη θνητή.