Φέγγει στου σκοτεινού δρόμου την άκρη
με το παράπονο και με το δάκρυ
μόλις και φαίνονται οι άσπρες εικόνες
τ’ άνθη χαμόγελα μες στους χειμώνες

Αεροσαλέυουνε κρίνοι και χέρια
ήλιοι τα πρόσωπα, μάτια τ’ αστέρια
Είναι και ανάμεσα σ’ όλα η αγάπη
στο πρωτοφίλημα κόρη που εντράπη

Σάββατο βράδυ ανοίγουνε στο δρόμο σαν λουλούδια
οι απλές καρδιές, παθητικά ν’ ανέβουνε τραγούδια
που τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο
ενώ για μένα η εβδομάδα ετέλειωσε και μόνο

Πόσο τ’ ανέβασμα του άχαρου δρόμου
στρέφω κοιτάζοντας προς τ’ όνειρο μου
κι όλο μακραίνουνε πύργοι παλάτια
κλαίνε μου οι θύμησες, κλαίνε τα μάτια
Σάββατο, Σάββατο, Σάββατο, Σάββατο

Σάββατο βράδυ ανοίγουνε στο δρόμο σαν λουλούδια
οι απλές καρδιές, παθητικά ν’ ανέβουνε τραγούδια
που τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο
ενώ για μένα η εβδομάδα ετέλειωσε και μόνο