Αφού σε ήπια σε μιαν ανάσα δε γλιτώνω
κι ας προσπαθώ εγώ να ζω μηχανικά
από διαλόγους που μετάνιωσα μετά
δε γλιτώνω
δε γλιτώνω τελικά.

Απ’ όσα έσπασαν και πάλι τα ενώνω
από κομμάτια που συνδέω στα κρυφά
από κενά σου που δε γέμιζα συχνά
δε γλιτώνω
δε γλιτώνω τελικά.

Λέω είμαι καλά, πολύ καλά
γίνεται τέλεια συνήθεια το ψέμα.
Λέω είμαι καλά, πολύ καλά
έτσι φωνάζω να θολώσω τα νερά.

Το μαρτύριο δεν τελειώνει
δεν αντέχετ’ άλλο, με λιώνει.
Την ιδέα σου εξοντώνω
μα στο τέλος πια δε γλιτώνω.
Καθαρά το νιώθω, το βλέπω
σ’ αγαπώ κι ας μην το επιτρέπω.
Την ιδέα σου εξοντώνω
μα στο τέλος πια δε γλιτώνω.
Δε γλιτώνω τελικά.

Απ’ την αγάπη που σερβίρεται με πόνο
λογαριασμούς που τους πληρώνω ακριβά
απ’ τις συνέπειες που διώχνω μακριά
δε γλιτώνω
δε γλιτώνω τελικά.

Απ’ όλα εκείνα που δεν είμαι μα δηλώνω
τα πίσω βήματα που κάνω για μπροστά
από μια μοίρα που γελά ειρωνικά
δε γλιτώνω
δε γλιτώνω τελικά.