Κρίμα που τον όρκο σου τον ξέχασες
και μ’ εγκατέλειψες νομίζεις μοναχή
Τώρα το παιχνίδι σου το έχασες
κι ο έρωτάς σου ένα βρωμικο γυαλί

Έφυγες, ξέφυγες σαν ένοχος ληστής
ενώ κραύγαζες πως ήσουν νικητής
Τρέλας γιε, Φόβου γιε κι ανάξιε εραστή
μεθυσμένε από της δόξας το κρασί

Γνώση η αγάπη μου που σ’ έσωσε
απ’ τους ιλίγγους στις στοές του παλατιού
Τώρα η μαγική κλωστή μου έλιωσε
και πως θα βγεις απ’ το λαβύρινθο του νου

Έρποντας, σπέρνοντας για όλους συμφορές
κλειδωμένοι στον καθρέπτη επτά φορές
και όταν θα έχεις πια βαθιά τιμωρηθεί
η καρδιά μου θα σε βρει να σου δοθεί.