Να φεύγεις, να φεύγεις, να φεύγεις
ώσπου να βρεις τις ακτές
που χρόνια, τα χρόνια στολίζουν
με σημαιάκια του χτες
οι αιώνες
ξεβαμμένες, αρχαίες εικόνες
μεγαλεία
σκονισμένα σε ράφια βιβλία
μα εσύ πρέπει πάντα να φεύγεις
να βρίσκεις τις φοινικιές
που κάθε τους λόγχη σου δείχνει
μια απ’ τις παλιές σου μορφές

Γόνος, νόθος του θεού του ήλιου
καπετάνιος, σε πλωτό νου Νείλου
Αλχημίστας κι ιερέας δικαστής
Νέγρος ταξιτζής μέσα στο Χάρλεμ
Αριβίστας ζιγκολό στο Σάλεμ
Καζανόβας και Λατίνος εραστής

Λαδωμένος παλαιστής του Σούμο
Πακιστανός μούτσος σ’ ένα τσούρμο
που βυθίζεται ανοιχτά των Αντιλλών
Γελαστός παλιάτσος και ακροβάτης
μεσ’ το Σόχο ζόρικος προστάτης
γόης εξαθλιωμένων γυναικών

Όλα γυρίζουν, ξαναγυρίζουν
λειώνουν τελειώνουν
και ξαναρχίζουνε

Ίωνας φιλόσοφος και ρήτωρ
Στη Σεβίλλη ταύρος επιβήτωρ
Που πεθαίνει σ’ του τορέρο το σπαθί
Δολοφόνος ενός πρώην τσάρου
Φύλακας ενός σβησμένου φάρου
Αμανές σε Οθωμανικό τζαμί

Στα βουνά της Αφρικής αντάρτης
ήρωας πολεμιστής σακάτης
τα παράσημα του βγάζει στο σφυρί
Μάγος του Αμαζονίου μάντης
κολασμένος συγγραφέας Δάντης
Σαμουράι πέρα στην Ανατολή.

Όλα γυρίζουν, ξαναγυρίζουν
λειώνουν τελειώνουν
και ξαναρχίζουνε

Κι όμως πρέπει πάντα να φεύγεις
να βρίσκεις τις φοινικιές
φλεγόμενες βάτους που λένε
σαν τις σειρήνες, ψευτιές
Να φεύγεις, να φεύγεις, να φεύγεις
ν’ ακολουθείς τις φωνές
στους δρόμους που πάντα φωτίζουν
φλεγόμενες οι φοινικιές