Των Δελφών η πηγή το νερό που λαλεί
των καπνών ιερή παραζάλη
Του Λαΐου παιδί λιονταρίσιο πουλί
το ερώτημα ποιος θα το βάλει

Μα τι χώρα είν’ αυτή με του Δία τη βροχή
απ’ τη στάχτη της βγήκε και πάλι
η Λητώ στο νησί μήνες κοιλοπονεί
κι ένας ήλιος στα σπλάχνα της θάλλει.

Του Κενταύρου παιδί ποταμό έχει διαβεί
και στην άμμο χαμένο σανδάλι
Το χρυσόμαλλο αρνί και κατάρα φριχτή
στων παιδιών σου το έρμο κεφάλι

Του Θησέα το σπαθί κόρης νήμα οδηγεί
στα σκοτάδια δεν άλλαξε η πάλη
Πέρα μαύρο πανί και της Νάξου νησί
σε παράτησε σ’ ένα ακρογιάλι.
Νύφη μου στολιστή του ανέμου τροφή
δε φελεί δάκρυ και παρακάλι

Στις Μυκήνες μια αυγή η μαμά σου η καλή
περιμένει τον άντρα της πάλι
Της Ελένης ντροπή και της Τροίας αρπαγή
τιμωρία των Ελλήνων το ατσάλι

Στο κρεβάτι εσύ με την Κίρκη μαζί
γουρουνάκια στο σταύλο όλοι οι άλλοι.
Στο κατάρτι τσαμπί και του Βάκχου φιλί
του θεού δώρο ετούτη η ζάλη

Μα τι χώρα είν’ αυτή ποια απ’ τις δυο ακολουθεί
της Ευρώπης η μύγα αμφιβάλλει
Σαν τι χώρα είν’ αυτή της Πανδώρας κουτί
Μέδουσα με κομμένο κεφάλι
και του Κρόνου η σπηλιά τίνος τρώει τα παιδιά
ερημιά, κι απορία μεγάλη.