Έχετε δει ν’ανοιγοκλείνουν τα φτερά τους
οι ερωδιοί κάθε θολό απομεσήμερο
Πώς πάνε κι έρχονται οι βάρκες στο λιμάνι
όταν το σούρουπο σκεπάζει τα νησιά.

Είναι το ίδιο εκείνο χρώμα του απογεύματος
που συναντάει κανείς στα μάτια των ανθρώπων
της Πολωνίας όταν ήσυχα μαζεύονται
να πιούνε μπύρα καθισμένοι σε κιβώτια.

Είναι το κουρασμένο βλέμμα των παιδιών
της γεννημένης απ’το μύθο Αλβανίας
που νυσταγμένα κι απαλά στο χάδι αφήνονται
του δειλινού, του ύπνου και της υποψίας.

Μια σαύρα διάφανη, φωλιάζει στις γωνίες
της πολιτείας που ποτέ δε θα αλλάξει
όποιος, τη δει, τον καταπίνουν οι σκιές
μέχρι που σαύρα γίνεται και μας κοιτάζει.

Προσέξτε μόνο όταν είστε βιαστικοί
τις πονεμένες του ονείρου Φιλιππίνες
όταν τη διάβαση περνούν μικρές σειρήνες
σ’ ένα ρεπό, που πριν αρχίσει έχει χαθεί.

Έχετε δει ν’ανοιγοκλείνουν τα φτερά τους
οι μετανάστες που χαράζουν τις σελίδες
ενός βιβλίου που κανείς δεν ξεφυλλίζει
μιας ιστορίας που αρνείται να γραφτεί.