Η Κατίνα Κοκκινάκη που την λέγανε Κατινάκι
Βγήκε έξω κάποια Τρίτη απ’ το κόκκινό της σπίτι
Απ’ την κόκκινή της πόρτα βγήκε έτοιμη για βόλτα
Γιατί είχε στις εννιά ραντεβού στην Κοκκινιά
Ρούχα κόκκινα φορούσε, τσάντα κόκκινη κρατούσε
Είχε κόκκινο το στόμα και της πήγαινε το χρώμα
Έτρεχε και περπατούσε και με κόκκινο περνούσε
Έτρεχε να μην αργήσει κι είχε κάπως κοκκινίσει
Η Μαιρούλα με τον Μάρκο την περίμεναν στο πάρκο
Είχανε κι ένα μωρό ροδοκόκκινο χοντρό
Κόκκινο είχε καροτσάκι κι ήταν μάλλον κοριτσάκι
Με ματάκια χαρωπά και μαλλιά κοκκινωπά
Κάπου θέλανε να παν’ πήγαν σ’ ένα ρεστοράν
Ακριβό και ξακουστό για να φαν κοκκινιστό
Κι όλο βάζανε στα πιάτα σάλτσα κόκκινη ντομάτα
Κι όλο βάζαν με το χέρι κι άλλο κόκκινο πιπέρι
Κι ως τη μια και μισή πίναν κόκκινο κρασί
Δίνανε και στο μωρό κέτσαπ με το μπιμπερό
Στομαχιάσανε μεθύσαν και στο τέλος αρρωστήσαν
Βγάλαν κόκκινα σπυριά αρρωστήσανε βαριά
Και τους πήγαν από κει σηκωτούς στην κλινική
Μαίρη Μάρκο και μωράκι και Κατίνα Κοκκινάκη