Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Το φούλι μας ανάνιωνε κάτω στην πρασιά
Σιγοτραγούδαγε ο μικρός μου αδερφός
Κι οι άσπρες μας λινές πετσέτες χύνονταν στο φως
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Οι θόρυβοι ξεσπούσαν στα παραθύρια τ’ ανοιχτά
Χόρευε η κουρτίνα μας γλυκό σκοπό
Κι έκαιγε ο ήλιος της γιαγιάς μας το σγουρό βασιλικό
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Τη μύγα κυνηγούσε απ’ τη σαλάτα η μαμά
Μάζευε στα γρήγορα τα ρούχα τα ξερά
Τα κίτρινα τα μανταλάκια παίρνανε φωτιά
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Τρώγαμε όταν γυρνούσε ο μπαμπάς απ’ τη δουλεία
Στήναμε στο τέλος άγριο καβγά
Κι ύστερα κοιμόμασταν βαθειά ως τις επτά
Τώρα τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Τις μνήμες ανιχνεύω εντελώς μηχανικά
Νιώθω τα χέρια μου τόσο αδειανά
Και δεν αποκοιμιέμαι στο τραπέζι τώρα πια